اینترنت به عنوان یک وسیله ارتباطی مدرن کمک زیادی به جنبش ما کرده است. اما این کمک وقتی می تواند ادامه یابد و موثر باشد، که جنبش مقاومت علیه کودتاگران در جنب و جوش باشد.
از تقریبا دو ماه پیش، پا بپای رکود جنبش، اینترنت دارد کم کم نقش آگاهی رسانی خود را از دست می‌‌دهد و به مفرّ یا گریزگاه فردی تبدیل می شود. ما کم کم داریم فراموش می‌‌کنیم که نبرد اصلی و واقعی در خیابان و دنیای واقعی روی می‌‌دهد.
رژیم در دنیای واقعی زندگی می‌‌کند، ما هم در دنیای مجازی سیر می کنیم...
کودتاگران مردم را می گیرند، می زنند، می‌‌کشند، زندانیان را شکنجه میکنند، کابینه تشکیل می دهند، رأی اعتماد می گیرند و بر ما حکومت میکنند.
ما هم البته بیکار نیستیم: کامپیوتر را روشن می‌‌کنیم، لوگین می‌‌کنیم و پدرشان را در می‌‌آوریم!
به خود آییم! ما پیروزیم، اگر به خود آییم.
این‌ها را که کتک می‌زنند ماییم! اینهایی را که اسیر میکنند ماییم! اینهایی را که شکنجه میکنند ماییم! هر جا بشود می‌آییم! اما قرار نیست انقلاب کنیم، همان یک انقلاب برای هفت پشتمان بس است. جانمان را از سر راه نیاورده‌ایم. غیرتی هم نمی‌شویم. همه کار به تدریج بهتر انجام می‌شود تا با شدت و انقلابی‌گری. سی سال است که یک انقلاب مثلاً پیروز شده، اما چون شدت داشت، به این ریدمانی که الان می‌بینین دچار شد. تند نباشید، منطقی باشید.
پاسخحذفالبته منم تا حدی با نظر رفیقمون موافقم اما اگر قرار باشه ساکت هم بشینیم هیچ کاری درست نمیشه. درسته باید منطقی بود اما اگر بگیم منطقی باش و کری نکن تا عمر داری این آخوندا بهمون ظلم میکنن و ککشونم نمی گزه. به نظر من باید انقلاب کرد واین انقلاب باید از درون مردم شروع شه و اون هم انقلاب فرهنگیه و بعد از انقلاب فرهنگی میتونیم ریشه ی ظالم رو بکنیم...به امید پیروزی...
پاسخحذف