آنان که زندگی را بارور می کنند، مرگ را هرگز باور نمی کنند.... (برای مادران عزادار)

سرگردان میان گورستان و زندان
به دیوارهای زندان سر می کوبند مادران
و
نرده های سرد دادستانی را
با دستهای چروکیده خود چنگ می زنند
تا داد بستانند:

- من دخترم کجاست، آقا؟...
- پسرم اینجا نیست؟ پنج روز است که نیست...
- در را نبند، برادر، در را نبند... پسرم اینجا نیست؟ این عکسش، شناسنامه اش، کارت دانشگاهش... بیست و یک ساله است پسرم، در را نبند برادر ...

باد سرد غروب، واژه های غریب (اطلاعات، حراست، گوهردشت، اوین، ۲۰۹، انفرادی، غسالخانه، سرد خانه،...) را در ذهن مادران می پیچاند.

خسته از سر دوانی ها،
گیج از واژه های دشخوار پاسداران،
و در محاصره لباس شخصی ها
با ذهن مادرانه - کودکانه خود سردر نمی آورند
مادران
بچه ها این وقت شب چرا خانه نیستند...

آنان که زندگی را بارور می کنند،
مرگ را هرگز باور نمی کنند.