با روضه خوانی نمی شود به جنگ روضه خوانها رفت؛ سازماندهی لازم است!

تا حرف از شهدای جنبش می شود همه حاضریم روضه بخوانیم و گریه کنیم ، اما تا حرف از سازماندهی برای ادامه راه جنبش می شود، کسی استقبال نمی کند.
متاسفانه تا حرف از برنامه و سازماندهی می شود عده ای دچار سوه تفاهم می شوند که گویا عملیات خشونت آمیز منظور است. اینان غافلند که در اکسیون های غیر خشونت آمیز هم سازماندهی رکن اصلی است.

رژیم با جنایت و اعمال انواع ترور روانی می کوشد جنبش را خفه کند. "مهاتما گاندی های" های وطنی و انواع و اقسام هیس هیس کنندگان رنگارنگ نفوذ کرده به داخل جنبش هم جان می کنند، تا با پاشیدن گرد سکوت و یاس و انفعال، جنبش را از تک و تا بیاندازند.

نمی شود دست روی دست گذاشت. اگر نجنبیبم از جنب و جوش می افتیم. جنبش باید ورزیده شود. نباید فقط به مناسبتها اکتفا کرد. فاصله بین مناسبت ها زیاد است و به علت سیاست سانسور و سرکوب رژیم نمی توان صرفا منتظر ماند و وقت و نیرو هدر داد.

باید از پتانسیل مقاومت و مبارزه در جنبش استفاده بهینه کنیم: تشکیل دسته های ۱۰-۲۰ نفره در محلات کار سختی نیست. برای اینکار نیاز به بالاترین و اینترنت و غیره هم نیست، دوستان یکدلی که همدیگر را در مدرسه، دانشگاه، محیط کار و غیره می شناسند، می توانند این دسته ها را تشکیل بدهند و این جا و آنجای شهر، در ایستگاه های مترو و ... تظاهرات برق آسا راه بیاندازند. برگزاری منظم و هر روزه این تظاهرات به تقویت روحیه مبارزاتی کمک بسیار می کند و جنبش را برای استفاده هر چه بهتر از مناسبت ها آماده نگه می دارد.

به این رژیم نباید امان داد.