"آزادی" از زندان / رژیم ترور، زندان را دو قسمت کرده است: سلول زندان، سلول خانه !

کودتاگران هم با زندانی کردن مبارزان "اقتدار" نشان می‌‌دهند، هم با نحوه "آزاد" کردن آنها !

رژیم کودتا سالها در تدارک اعمال "اقتدار" در جنگ روانی بوده است. بخشی از این جنگ روانی را رژیم در نحوه برخورد با زندانیان سیاسی نشان می دهد.
رژیم نمی گذارد زندانیان به عنوان قهرمان زندان را ترک کنند.
زندانیانی كه بعد از تحمل شکنجه های جسمی - روانی "آزاد" می شوند، دیگر آنی نیستند، كه بودند. رژیم با سیستم اعتراف گیری خود، چنان زندانیان را له می کند، كه سالها طول می کشد تا آنها بتوانند خود را جمع و جور کنند. زندانیان "آزاد شده" عمومأ با وثیقه های سنگین به "مرخصی" فرستاده می شوند و از دایره ترور رژیم خارج نمی شوند.
در واقع رژیم ترور، زندان را دو قسمت کرده است: سلول زندان، سلول خانه.
"آزادی" زندانیان در واقع به این معنی است كه آنها از بند انفرادی (سلول زندان) به بند عمومی (جامعه) منتقل می شوند.

رژیم با شکنجه و اعتراف گیری، از زندانیان چیزی می‌‌سازد، که دیگر از لحاظ سیاسی بدرد نخور می‌‌شوند. اعتماد به نفس آنها گرفته می‌‌شود و باور پذیری جامعه هم نسبت به آنها متزلزل می‌‌شود.
آنها روی دست جامعه می‌‌مانند: اگر اعدام می شدند، می شد برمزارشان مراسم سیاسی برگذار کرد، اگر هنوز زندانی می بودند، می شد، در تلاش برای آزادیشان، متحد شد.
رژیم کودتا با آزاد کردن آنها سعی‌ در متفرق کردن ما دارد. رژیم می‌‌کوشد با به سخره گرفتن مبارزان، نفس مبارزه را مسخره کند. زندانیان "آزاد" شده تابلوهای متحرکی می شوند برای ایجاد ترس و اشاعه یأس و بی اعتمادی در دیگران.

رژیم شیوه سرکوب و ترور را متناسب با قدرت مخالفانش تنظیم می کند. متاسفانه مخالفان بیشمار رژیم به علت نداشتن سازمان و برنامه، سردرگم عمل می کنند:
معلوم است که باید همچنان برای آزاد کردن زندانیان تلاش کرد، ولی همزمان باید با ترفندهای جنگ روانی رژیم مقابله کرد.

نباید گذاشت زندانیان آزاد شده آلت دست رژیم قرار گیرند.
بهترین کار برای رسیدن به این هدف، ادامه بی وقفه مبارزه و افشاگری در صحنه های مختلف است. رژیم را باید مدام مشغول داشت. با شرکت هر چه گسترده تر در اعتراضات و تظاهرات، می شود به رژیم نشان داد، که با تحقیر زندانیان نمی تواند اراده همرزمان را متزلزل کند.